زمین از قرار ایستاده
با دستانی ناتوان، بزرگ
افتاده بر پهلوی تمامی روزهای نیامده
بی حال و بی رمق تر از هر روز
نفس های بریده!!
حجم زمین در درونم
حجم عظیم فراموشی و دلتنگی و دلتنگی....
که خاموش نمی شود با سو سو امیدی حتی
با دستانی بزرگ ، خسته، ناتوان بر یال زمان
به مسخره گی خویش میخندیم
به تمام آنچه بودیم و شدیم و نشدیم
به تمام روزهای نیامده در پس سالهای نوری
روزهایی که غیبشان زد
وقتی چشم گشودیم
نبودند و نماندند
رفتند بی ترنم امیدی حتی
امیدی که پنجره باز شود
و خوابم سر شار لبخند تو گردد
پنجره باز شود
و
آشنای پشت پنجره ام باشی شاید!
بی گمان شاید دور نباشد
خوابی یا رویایی
یا لبخندی
که تو باشی
از خود تهی شده ام
هیچ راه به درونم نمیبرد
این نقاب کهنه کی فرود افتد از دلم
از همیشه ام رفته
تصویر هزار روز
هزار زهر بی بدیع
پشت پنجره
پشت هزار خالی در
ندید چشم من کسی
نخواست دلم هیچ نفس
بیهوده بود دلم
بیهوده بود زندگی
بیهوده بود هرچه مانده در سرم
بیهوده بازی میکنم
در این بازی شگرف
پرده تمام شود.
.
رنگ پریده تراز دختر دیروزی
مادری شدم
با هزار نوزاد درونم که متولد می شود
از من در شبانه های بسیار
زیبایی دروغی بزرگ
با سری پیچیده در سرم
همهمه فکر های نکرده
سری بزرگ بیرون زده وسط پیشانیم
پیچیده در من قرارهای نیامده
قرارمن از دیگ و فنجان
مالش پودرو لباس گذشته
قرار من از غروب سگی جمعه
قرار از نیامدنهای همیشه ته کوچه و تیر برق خاموش
قرار من با تمام هر چه زندگی ست
تمام باغهای نرفته
ترانه های نشنیده
لمس نوک انگشتانت زبرت
تمام شد
با همان ضربه که به پشتم زد دایه کور
با دستهای آشنا به اندام مادریم
با همان گریه نخست قرار من عقب افتاد
قرار من عقب افتاد تا ابد
دانستن من از هیچ
دانستن من از تو
قرار من با تو با همان گریه تمام شد.
همینجور خودم گیج میخورم
بین روزهای رفته و نرفته
حس مستی شدید
بی جرعه ای حتی
بالا و پایین بودنی سخیف
حس سختی است
تاب آوردن بی تو
با تو با تپش های هزار قلبی که زیر چادر پنهان میشود
طعم تلخی
در پس هزار دست نرسیده به دست نهفته بود
در باد و سرد و مهتابی
آن شب چهارده
که ماه شاهد ما بود
تلخ
تلخ
تلخ مثل چای سیاه مانده ته لیوان
تلخ مثل بیهودگی انگشتانم
وقت مزه مزه نکردن لمس دستانت
تلخ مثل بستن نگاهم
بروی آرزوی دیدن چشم سیاهت
تلخ شده ام
تلخ
چشمانت
چشمانت
تکرار
تکرار ی تلخ
نام تو
هزار باره میشود